14 mei hebben we Takoda laten gaan.

Het was tijd om humaan te zijn. Een moeilijke beslissing maar wel de enige juiste.. Takoda keek scheel van de pijn en we hadden het idee dat de pijnstilling niets meer deed. Zijn totale verschijning zei ‘het is klaar’. We waren er al bang voor.. Artrose is een onomkeerbaar proces en we wisten dat het steeds erger ging worden, maar opeens zo snel..

Takoda ligt nu begraven bij zijn andere maatjes. Onze kinderen en de overige honden hebben allemaal afscheid kunnen nemen, ieders op hun eigen manier. De meiden hebben de sering kaalgeplukt en de bloemetjes bij Takoda gelegd. Dat wij onze kinderen hierbij betrekken is een hele bewuste keuze. Het leven is niet altijd leuk en eerlijk, ook zij zagen een oude hond die achteruit ging. ‘Je hebt nu geen pijn meer Kootje’ zei onze oudste dochter en ze legde een bloem op zijn buik en liep achteruit. Een woord, een gebaar, het zegt zoveel..  Takoda is niet hun eerste afscheid, de afgelopen jaren hebben we een aantal honden moeten laten gaan. Maar wennen doet het nooit, ze zijn allemaal speciaal.

Takoda was geen makkelijke hond. Erg aanwezig, erg bazig en hij accepteerde geen ‘nee’. Een echte ‘vrouwenhond’, hij was dol op vrouwn.. of het nu twee- of vier benen had interesseerde hem niet, als het maar vrouw was. Takoda heeft ons drie keer duidelijk gemaakt dat Heidi zwanger was. De eerste keer hadden we al een vermoeden en een test bevestigde dat even later. Bij de tweede waren we er niet op bedacht (al hadden we wel plannen) en was zijn gedrag en gesnuif aanleiding om gelijk in de auto te stappen om een test op te halen. Bij de derde (niet gepland maar meer dan welkom) kregen we bijna een hartverzakking toen hij opeens recht op Heidi afliep en begon te snuiven en niet meer van  haar zijde week. Er werd een test gehaald,.. maar eigenlijk wisten we het antwoord al..

Om de honden te trainen gebruikten we in 2005 al een step of de mtb, tegenwoordig noemt men dit steppen/stepjoring en bikejoring. Takoda en Heidi hebben samen GG1 en 2 afgerond en deze basis heeft in de sport nog wel eens voor problemen gezorgd. Ray zat op de bike en Takoda rende voor hem uit en bedacht zich opeens ‘hé, ik moet niet voor maar links naast lopen’. Geloof me, dat zijn geen grappen als je hond opeens besluit achter de bike langs te gaan om links naast je te gaan staan. Ray heeft toen een aardige klap gemaakt..

We hebben heel wat beleeft met Takoda. Een echte werker is het nooit geweest.. hij was dol op aandacht en ook op fotografen. Bij de Pampasleddograce in België waren eens een hele club fotografen uitgenodigd. Ray heeft ze vervloekt. Steeds als Takoda een camera spotte ging zijn staart en kop omhoog en rende hij, al poserend, voorbij. We hebben een hele rits aan foto’s uit die tijd met hardwerkende honden (staarten laag, gefocust) en één aandachtsgeile reu. Nu kunnen we erom lachen en zeggen we in koor ‘dat was Ko!’

Takoda is redelijk snel naar binnen gehaald. Werken stond toch al niet bovenaan zijn lijstje, dus daar had geen probleem mee en hij vertoonde tekenen van artrose. Maar de belangrijkste reden was toch wel de onrust in de kennel.. Takoda naar binnen halen was goed, er was gelijk meer rust. In 2015 hebben wij twee (verwaarloosde) honden opgevangen binnenshuis (teefjes!) en toen ging er een knop bij mijnheer om. Beide teven hadden e.e.a. meegemaakt en kwamen uit de opslag (LID) en waren overal bang voor. Takoda was rustig, drong niets op en was voor beiden een stabiele basis. Gebeurde er wat, dan zochten ze steun bij hem. Bijzonder om te zien en het deed ons goed.

Hij had ook zijn goede kanten hoor! Hij heeft in zijn jonge jaren ook mensen met een beperking (geestelijk) geholpen. Een stille, nukkige dame, zo beschreef de instantie haar. Ze zat bij de kennels en Takoda liep op haar af, even snuffelen en prompt ging zijn kop op haar schoot. Anderhalf uur heeft hij daar gestaan en anderhalf uur zat daar een vrolijke, vriendelijke vrouw die aan één stuk door ratelde. Niets stil of nukkig.. eerlijk en open en ze was vooral aan het genieten. Heerlijk en dat kreeg Kootje ook voor elkaar 🙂 de oude rotzak!

Het klinkt misschien raar, maar zelfs tijdens het euthanaseren was hij dwars. We zaten op de grond en hij vertikte het om heen te gaan. Er kwam een tweede spuit aan te pas. We hebben gehuild en gelachen ‘zelfs nu kun je het niet laten om nog even dwars te zijn’.

Ja, dat was onze Ko.. een hond om nooit te vergeten!

Fornac Beringa von Beroheim